سرنوشت بازیکنان تیم تراکتور/‌تیمی که شایسته قهرمانی بود

تبریز جوان – فرهاد فرهادپور:  باشگاه تراکتور در سال ۱۳۵۰ تاسیس و اولین مقام این تیم در سال ۷۱ بود که در رتبه سوم لیگ آزادگان قرار گرفت، در حالی که این تیم شایسته قهرمانی بود و تنها با یک بازی بد، این عنوان را از دست داد.

اولین دور مسابقات لیگ آزادگان در سال ۷۰ با حضور ۱۲ تیم برگزار که تیم تراکتور در پایان فصل در رتبه دهم قرار گرفت.

این تیم در سال ۷۱ با همان بازیکنان جوان با مربیگری واسیلی گوجا درخشان ظاهر شده و در نهایت در حالی که مستحق قهرمانی بودند، به سومی مسابقات رضایت دادند.

تیم تراکتور سال ۷۰ و ۷۱ حتی محبوب‌تر از تیم تراکتوری است که ۳ بار نایب قهرمانی لیگ برتر شده است که علت اصلی آن بومی بودن بازیکنان این تیم بوده و اکثر بازیکنان تراکتور از زمین های خاکی تبریز پرورش یافته بودند.

بعد از ۲۸ سال از کسب اولین عنوان کشوری تراکتور، تبریز جوان در آذربایجان‌شرقی سرنوشت بازیکنان تیم در سال‌های ۷۰ و ۷۱ را پرداخته است.

نتایج تراکتور در سال ۷۱ :

لیگ آزادگان در سال ۷۱ برخلاف سال گذشته، در ۲ گروه ۸ تیمی و به صورت رفت و برگشت برگزار شده و از هر گروه ۲ تیم به نیمه نهایی صعود کردند.

تراکتور در بین تمامی تیم های حاضر در ۲ گروه بیشترین امتیاز را کسب کرده و اگر مسابقات به صورت تک گروه برگزار می‌شد، این تیم به مقام قهرمانی ایران دست می‌یافت. اما سرخ های تبریزی تنها یک بازی بد بودند و همان بازی برگشت برابر پاس در مرحله نیمه نهایی که با تساوی یک بر یک به اتمام رسید، به از دست رفتن قهرمانی تراکتور منجر شد.

تراکتور ۳- جنوب اهواز صفر

تراکتور ۱- کما شیراز ۱

تراکتور ۱ – کشاورز تهران صفر

قدس ساری ۱ – تراکتور ۳

استقلال تهران صفر – تراکتور صفر

تراکتور ۲ – نفت آبادان صفر

سپیدرود رشت ۱ – تراکتور ۲

جنوب اهواز ۱- تراکتور ۲

کما شیراز صفر – تراکتور صفر

کشاورز تهران ۳ – تراکتور صفر

تراکتور ۲ – قدس ساری ۱

تراکتور ۲ – استقلال تهران ۲

نفت آبادان ۱ – تراکتور ۱

تراکتور ۴ – سپیدرود رشت صفر

تیم تراکتور در پایان مرحله مقدماتی به تیم اول گروه خود و بالاتر از کشاورز و استقلال تهران به نیمه نهایی صعود کرد.

مرحله نیمه نهایی بازی رفت: پاس تهران ۱ – تراکتور تبریز صفر

مرحله نیمه نهایی بازی برگشت: تراکتور ۱ – پاس تهران صفر

بازی رده بندی برای کسب مقام سوم: تراکتور ۳ – کشاورز صفر(کشاورز حاضر به بازی نشد)

سرنوشت بازیکنان تیم تراکتور:

زنده یاد علیرضا نیک مهر و اسماعیل حلالی(ورزشگاه تختی تبریز سال ۱۳۷۵)

علی رضا نیک‌مهر: دروازه‌بان اول تراکتور که نقش بسزایی در کسب موفقیت تراکتور داشت. نیک‌مهر که دانشجوی رشته پزشکی بود سال ۷۲ به دلیل سنگینی دورس‌اش خداحافظی موقت از فوتبال داشت. وی سال ۷۴ به تراکتور بازگشت و با این تیم به لیگ دسته یک صعود کرده و در جام میلز هندوستان هم قهرمان شدند.

نیک‌مهر در ادامه برای خدمت سربازی به تیم فجر سپاسی شیراز پیوسته و یک فصل هم برای ماشین‌سازی بازی کرد.

در‌ آخرین دوره لیگ آزادگان و در حالی که با ماشین‌سازی به مشکل برخورده بود، به عنوان پزشک در کنار تیم تراکتور بود.

سال ۸۲ تیم برق تهران خواستار جذب وی شد و نیکمهر برای گرفتن رضایت‌نامه از باشگاه تراکتور راهی تبریز بود. به دلیل شلوغی اواخر تابستان وی تنها برای همسرش موفق به گرفتن بلیت هواپیما شد و خودش به ناچار با اتوبوس خوی راهی تبریز شد که متاسفانه اتوبوس در جاده زنجان – میانه با کامیونی تصادف و دچار حریق گردید و تمامی سرنشینان این اتوبوس جان باختند. زنده یاد دکتر علی رضا نیک مهر یکی از با اخلاق‌ترین بازیکنان تیم تراکتور به شمار می‌رفت. روحش شاد

مهدی نوع بشر و واسیلی گوجا(تمرین تیم تراکتور در ساال ۱۳۸۲)

مهدی نوع‌بشر: نوع‌بشر به نوعی مربی دروازه‌بانان تیم تراکتور بود و با توجه به سابقه‌اش، به عنوان دروازه‌بان دوم تراکتور هم در کنار تیم حضور داشت.

وی در بازی با نفت آبادان که به برتری تراکتور منجر گردید، یکی از ستاره‌های میدان بود و سهم بسزایی در این پیروزی داشت، هر چند دقیقه ۸۰ از زمین مسابقه اخراج گردید.

نوع بشر نزدیک به یک دهه به عنوان مربی دروازه‌بان در تیم تراکتور بود. وی سابقه بازی در تیم منتخب آذربایجان‌شرقی در دهه ۶۰ را هم در کارنامه خود دارد.

عباس عبدالله‌زاده: عبدالله‌زاده در حالی که تنها ۱۷ سال داشت به عنوان دروازه‌بان سوم در تیم تراکتور حضور داشت. وی در بازی رفت مقابل نفت آبادان به دلیل محرومیت نیک‌مهر و اخراج نوع‌بشر در دقیقه ۸۰، ده دقیقه فرصت حضور در میدان را یافت و توانست در پیروزی ۲ بر صفر تراکتور برابر حریف قدرتمند آبادانی شریک باشد. تراکتور تا دقیقه ۸۰ با یک گل پیش بودند که با اخراج دروازه‌بان خود و ۱۰ نفره شدن، نفتی‌های فشار زیادی برای زدن گل تساوی وارد کردند که تراکتور در ضد حمله موفق به زدن گل دوم با وجود یک یار کمتر شد.

عبدالله‌زاده در سال‌های بعدی به عنوان دروازه‌بان در تیم‌های تراکتور، ماشین‌سازی و شهرداری بازی کرده و حتی سابقه حضور در ترکیب تیم پرسپولیس را هم دارد.

وی به عنوان مربی دروازه‌بانان هم در تیم شهرداری فعالیت داشته و برای مدتی هم مربی دروازه‌بانان تیم سرخپوشان تبریز بود.

عبدالله‌زاده چند سال پیش در کشور ترکیه از بالکن هتلی که در آن اسکان داشت، از طبقه هفتم سقوط کرده و به شکل معجزه‌آسایی نجات یافت، هر چند مصدومیت سنگینی گریبان‌گیرش شد.

احد شیخ‌لاری: 

با جدایی ایوب ذوالفقاری از تراکتور، این تیم در پست دفاع آخر با مشکل مواجه شد و واسیلی گوجا، شیخ‌لاری را از خط حمله به آخرین نقطه دفاعی انتقال داد. شیخ‌لاری در این پست هم یکی از بهترین‌های تراکتور بود و حتی می‌توانست در تیم ملی هم بازی کند و با وجود اصرار واسیلی به دعوت وی، علی پروین سرمربی وقت تیم ملی شیخ‌لاری را دعوت نکرد.

شیخ لاری تا سال ۷۳ در تیم تراکتور حضور داشت و آخرین سال بازیکنی‌اش به تیم استقلال رشت پیوست. وی در مربیگری هم سابقه هدایت تیم‌های تراکتور(۲ بار)، شهرداری، ماشین‌سازی، شهید قندی یزد، شهرداری اردبیل، مس سونگون و چند تیم دیگر را داشت.

مهم ترین موفقیت وی در عرصه مربیگری صعود به لیگ برتر با تیم شهید قندی یزد بود. شیخ‌لاری در ابتدای فصل جاری به عنوان سرپرست به تیم تراکتور بازگشته و برابر تیم ماشین‌سازی هم هدایت تراکتور را برعهده داشت و در نهایت از نیم فصل دوم سکان ماشین‌سازی را برعهده گرفت.

کریم باقری: یکی از جوان‌ترین بازیکنان تیم تراکتور در آن سال کریم باقری بود که در تیم‌های جوانان و امید کشور هم حضور داشت.

کریم باقری  به همراه شیخ‌لاری از تیم ایدم به تراکتور پیوست و در این تیم یکی از مهره‌های موفق خط دفاعی بود. وی در پایان سال ۷۱ از تراکتور جدا و به کشاورز تهران پیوست. پرسپولیس، السد قطر، ارمینیا بیلفلد آلمان، چارتون انگلیس و النصر امارات تیم های بعدی وی بود.

کریم باقری در تیم ملی هم کارنامه درخشانی داشت و بیشترین بازی و بیشترین گل زده یک بازیکن تبریزی در تیم ملی به وی تعلق دارد.

با وجود اینکه کریم باقری در سال‌های ۷۰ و ۷۱ در تیم تراکتور حضور داشته و در بیشترین دوران بازیکنی‌اش سعی کرد برابر تراکتور به بهانه‌های مختلف بازی نکند، اما تماشاگران تراکتور با وی رابطه خوبی ندارند.

 

جواد شالچی در بازی تراکتور با استقلال در سال ۱۳۷۱

جواد شالچی: چپ پای متعصب تراکتور یکی از ستاره‌های تراکتور در سال ۷۱ بود که کمتر به آنچه استحقاقش را داشت، دست یافت. استقلال تهران در پایان فصل ۷۱ به شدت خواهان جذب شالچی بودند، اما وی در تراکتور ماند.

شالچی بازیکن با تعصبی بود که در بین تماشاگران تراکتور محبوبیت زیادی داشت.

وی در بازی برگشت برابر استقلال تهران در دقیقه ۹۰ و از زوایه بسته موفق به زدن گل تساوی تراکتور شد. دروازه بان تراکتور در آن سال احمدرضا عابدزاده بود.

شالچی تا سال ۷۴ در تراکتور بوده و حتی کاپیتان این تیم شد. وی آخرین سال بازیگریش به تیم استقلال تبریز پیوست و در حال حاضر فروشگاه ورزشی داشته و در رده پایه مربیگری می کند و در تیم‌های پایه تراکتور هم مربیگری کرده است.

حسین حسن‌دخت: دفاع راست آن سال تراکتور جوانی بود که به سرعت در مسیر پیشرفت قرار داشت. حسین حسن‌دخت در آن سال‌ها با سرعت و سانترهای دقیقش یکی از بازیکنان خوب این تیم بود.

حسن‌دخت تا پایان دوران بازیکنیش در اواخر دهه ۷۰ در تیم تراکتور مانده و حتی در بازی افتتاحیه ورزشگاه یادگار امام بین تراکتور و پرسپولیس در سال ۱۳۷۵ کاپیتان تراکتور بود.

وی بعد از تراکتور یک دهه در انزوای خبری قرار داشت که وایل دهه ۹۰ به عنوان سرمربی تیم اطلس پود تبریز معرفی و بعد از مدتی به عنوان مربی پایه‌های در تیم تراکتور حضور داشته و با تیم جوانان تراکتور حتی موفق به کسب مقام قهرمانی کشور شد.

وی سال ۹۷ و در حالی که تیم جوانان تراکتور  با هدایت حسن دخت در رده دوم لیگ کشور قرار داشت، بعد از بازگشت از قم در خیابان گلباد تبریز طی حادثه‌ای جان به جان آفرین تسلیم کرد. روحش شاد.

 

حسین کریمی: یکی از بازیکنان مورد علاقه واسیلی گوجا بود که تا سال ۷۰ در تیم تراکتور حضور داشت. با تغییر سیستم تمرینات تراکتور از هفته‌ای ۳ جلسه به روزی ۲ جلسه، کریمی که بازاری بود و امکان حضورش در تمرینات تراکتور وجود نداشت ترجیح داد از تراکتور جدا و به تیم راه‌آهن  تبریز پیوست و فوتبال خود را در این تیم به پایان رساند.

کریمی در دهه ۹۰ در زمان مدیریت عباسی در تراکتور، رئیس کانون هواداران باشگاه تراکتور معرفی شده بود.

تراکتور در سال ۷۲: کریم قاسمی نفر اول ردیف ایستاده از چپ

کریم قاسمی سعادت: نبض تیم تراکتور در میانه‌های میدان برعهده بازیکنی بلند قامت و چهارشانه بود. کریم قاسمی سعادت از بازیکنانی بود که در آن سال‌ها از ستون‌های خط هافبک تراکتور به شمار رفته و بازی‌های درخشانی از خود به جای گذاشت. وی تا پایان دوره بازیکنی‌اش در تراکتور حضور داشت و بعد از خداحافظی از فوتبال، کمتر در محافل ورزشی حضور داشته و به سمت مربیگری هم کشیده نشد.

در تساوی خاطره انگیز ۲ بر ۲ تراکتور برابر استقلال، زننده گل اول تراکتور کریم قاسمی بود. وی سابقه بازی در تیم منتخب آذربایجان‌شرقی در دهه ۶۰ را هم داشت.

صابر تقی زاده: یکی دیگر از چهره های جوانی که واسیلی رو کرده بود، صابر تقی‌زاده بود. صابر در آن سال کمتر فرصت بازی در میدان را یافت، اما در سال‌های بعدی یک بازیکن تاثیرگذار در تراکتور شده و بعد از تراکتور، در تیم های ماشین‌سازی، چوکا تالش، شهرداری لنگرود، پیام مشهد و مس کرمان بازی کرد.

وی در سال‌های اخیر به عنوان مربی پایه سابقه فعالیت در باشگاه‌های ماشین‌سازی و گسترش فولاد تبریز را در کارنامه دارد.

ذوالمجیدیان و مجیدی

علی اکبر ذوالمجیدیان: میدان گردان تراکتور در میانه زمین ذوالمجیدیان بود. بازیکنی اگر روزش بود کسی نمی‌توانست جلویش قرار گیرد. پاس‌های دقیق و شوت‌های راه دورش از نقاط قوتش بود. ذوالمجیدیان در بازی مقابل پرسپولیس در تهران از فاصله ۳۵ متری موفق به گشودن دروازه تیم میزبان شد.

وی بعد از جدایی از تراکتور، در تیم‌های استقلال تهران، ذوب‌آهن اصفهان و پارس‌خودرو تهران بازی کرد.

وی نیز بعد از اتمام دوره بازیکنی اش به سمت مربیگری فوتبال نرفت.

سیروس دین‌محمدی: سیروس به نوعی پدیده سل ۷۱ فوتبال ایران بود. وی در تمام بازی‌هایی که در تراکتور انجام داد ستاره میدان بوده و نقش بسزایی در موفقیت‌های این تیم و کسب مقام سوم داشت.

این چپ پای تکنیکی با جواد شالچی زوج موفقی را تشکیل داده و بر اخلاف اکثر تیم‌های ایران که نقطه قوت‌شان سمت راست میدان است، با حضور دین‌محمدی و شالچی، تراکتور در سمت چپ مهارناپذیر بوده و اکثر حملات این تیم از این سمت برنامه ریزی می شد.

سیروس دین‌محمدی در پایان سال ۷۱ از تراکتور جدا و به بانک تجارت پیوست. بازگشتش به تبریز با تیم شهرداری بوده و ۵ سال در این تیم حضور داشت. استقلال تهران، ماینز آلمان و داماش گیلان تیم‌های بعدی سیروس بودند.

وی در سالی که شهرداری تبریز در خطر سقوط به لیگ دسته ۲ قرار داشت هدایت این تیم را برعهده گرفته  و شهرداری را در لیگ یک حفظ کرد.

دین محمدی در جام جهانی ۱۹۹۸ در حالی که در تیم شهرداری تبریز حضور داشت، برابر تیم آلمان به میدان رفت.

غلامحسین دین‌محمدی: مهاجم تکنیکی و ریزنقش تراکتور در سال ۷۱ هر چند گلزن اول تراکتور نبود، اما هر وقت در میدان حضور داشت با سرعتش مدافعان حریف را آزاد داده و با حسین خطیبی زوج مخوفی را در خط حمله تشکیل داده بودند. در ۳ هفته ابتدایی که حسین خطیبی حضور نداشت، بار خط حمله به دوش وی بود و در سال‌های بعدی هم در تراکتور حضور داشته و در سال ۷۲ با ضربه برگردان برابر چوکا یکی از زیباترین گل‌های تاریخ فوتبال تبریز با به ثمر رساند.

شهرداری تبریز، پاس تهران، ماشین‌سازی تبریز، استقلال جنوب و چوکا تالش تیم های بعدی این بازیکن بودند. به گفته دین محمدی وی بیش از ۱۰۰ گل برای تراکتور به ثمر رسانده و بهترین مهاجم تراکتور از لحاظ آمار به شمار می‌رود.

دین‌محمدی در تیم شهرداری دستیار برادرش سیروس بوده و همچنین سابقه مربیگری در رده‌های پایه را داشته و مدرسه فوتبالی را هم مدیریت می‌کند.

حسین خطیبی و واسیلی گوجا

حسین خطیبی: نفر دوم گلزنان سال ۷۰ لیگ آزادگان و آقای گل دور مقدماتی المپیک بارسلونا در قاره آسیا نقطه قوت تراکتور بود. هر چند با ۳ هفته تاخیر به تراکتور پیوست، اما در همان بازی اولش ۲ گل زد. حسین خطیبی در پایان فصل به تیم بانک تجارت پیوسته و سال ۷۳ به شهرداری تبریز ملحق شد. پاس تهران، النصر کویت و ماشین‌سازی تبریز تیم‌ های بعدی وی بوده و در سال ۸۲ به تیم تراکتور بازگشت.

حسین خطیبی سابقه مربیگری در تیم‌های گسترش فولاد، ایرانجوان بوشهر و ماشین‌سازی به عنوان سرمربی و تراکتور و سیاه جامگان به عنوان دستیار اول را داشته و برای مدتی هم مدیر باشگاه ماشین‌سازی بود.

ناصر فراستی: فراستی در تراکتور ۷۱ بیشتر در سایه خطیبی و دین‌محمدی قرار داشت، اما هر وقت فرصت حضور در میدان را پیدا می‌کرد نهایت تلاش خود را کرده و برابر سپیدرود رشت هم زننده ۲ گل حساس تیمش بود.ناصر فراستی:

فراستی بعد از جدایی از تراکتور، به تیم‌های سپاهان اصفهان و شهرداری تبریز پیوست، اما هیچ وقت درخشش خود در تراکتور را نتوانست تکرار کند.

مرحوم حسن صادقیان(سمت چپ)و امیر داداش ضیایی

حسن صادقیان: مهاجم تکنیکی فوتبال تبریز که به حسن زیکو شهرت داشت، آخرین سال فوتبالیش را در تراکتور سپری کرد.

وی که بیشتر دوران بازیکنی‌اش در ماشین‌سازی حضور داشت، در سال ۷۱ به دلیل ترافیک مهاجمان تراکتور‌ کمتر فرصت حضور در میدان را یافت، اما وی نیز از چهره‌های درخشان آن سال تراکتور بود.

صادقیان در بازی مقابل نفت آبادان که با اخراج دروازه‌بان تراکتور همراه بود، یکی از درخشان‌ترین بازی‌های خود را به نمایش گذاشته و با پاس وی، حسین خطیبی گل دوم تراکتور را به ثمر رساند.

داود قاسم‌زاده: با وجود خط دفاعی محکم تراکتور، کمتر بازی به قاسم‌زاده می‌رسید. اما هر وقت در ترکیب تراکتور قرار می‌گرفت، یکی از بهترین‌های تراکتور  در میدان بوده و بسیار دونده و پرتلاش ظاهر می‌شد.

حضور قاسم‌پور در تیم تراکتور کوتاه بود و وی در دهه ۹۰ هم مدتی در کانون هواداران تراکتور حضور داشت.

محمود صادقی: بازیکن جوان تراکتور در سال ۷۰ و ۷۱ در میانه‌های میدان درخشان ظاهر شده و نوید یک بازیکن آینده‌دار را می‌داد، اما دوره درخشش وی بسیار کوتاه بود و در سال‌های بعدی نتوانست بازی خوب خود در سال ۷۱ در تراکتور را تکرار کند.

وی در دهه ۹۰ برای مدتی هم در کانون هواداران تراکتور حضور داشته است.

سعید صالح زاده: سعید هم جزو بازیکنانی بود که برایش آینده درخشانی پیش بینی می‌شد اما دوره درخشش وی در تیم تراکتور کوتاه بود. صالح‌زاده در سال‌های اخیر در تیم گسترش‌فولاد به عنوان مربی پایه حضور داشت.

ابراهیم اسماعیلی: یکی از بازیکنان تیم تراکتور در سال ۷۰ بود که به دلیل مصدومیت شدید در سال ۷۱ و در حالی که می توانست چند سال هم در تراکتور بازی کند، از دنیای بازیکنانی کناره گرفت.

واسیلی گوجا: بی شک وی معمار فوتبال تبریز بود که فوتبال نوین را به تبریز آورده و بازیکنانی زیادی را پرورش داد. تیم تراکتور که در سال ۷۱ به مقام سومی دست یافت، پایه و اساسش در سال ۷۰ بنا شده و یک سال بعد از تراکتور با ترکیب جوان و ارائه بازی های تکضرب به مقام سومی دست یافت که کمترین حق تراکتور بود.

واسیلی در سال‌های بعدی موفق به تداوم موفقیت‌های خود در سال ۷۱ نشد، هر چند بازگشت تراکتور در سال ۷۴ به لیگ دسته یک و قهرمانی در جام ملیز را در کارنامه خود ثبت کرد.

وی در سال ۸۲ برای سومین بار سرمربی تراکتور انتخاب شده و در حالی که تراکتور هنوز شانس صعود به لیگ برتر را داشت، در نیم فصل از سمت خود برکنار شد.

در سال ۹۰ هم قرار بود به عنوان مدیر فنی تیم ماشین‌سازی انتخاب شد، اما بنا به دلایلی امکان حضور این مربی رومانیایی در این تیم فراهم نشد.

واسیلی گوجا سال ۹۵ در سکوت خبری در زادگاهش درگذشت.

صمد رسولی: سرپرست پرتلاش تراکتور که خود از بازیکنان قدیمی این تیم بود، در ایجاد وحدت و دوستی بین بازیکنان تیم نقش بسزایی داشت. در سال ۷۱ تیم تراکتور یکی از کم حاشیه‌ترین تیم های فوتبال ایر‌ان بود که می‌توان به مدیریت قوی رسولی در تیم اشا‌ره کرد.

رسولی تا پایان دهه ۷۰ سرپرست تیم تراکتور بوده و به اعتقاد اکثر فوتبالیست‌های تبریزی در آن سال‌ها وی یکی از بهترین سرپرست‌هایی بود که در تراکتور حضور داشته است.

سعید مویدفر: مدیر باشگاه تراکتور در سال ۷۱ سعید موید‌فر بود که سابقه ورزشی نداشته و پیش از آن مدیر بخش اداری شرکت تراکتور بود. نفوذ وی در کارخانه تراکتور سبب شد که درخواست‌های واسیلی برای ایجاد تیمی قدرتمند اجابت شود که مهمترین آن عدم کار کردن بازیکنان(در آن زمان اکثر بازیکنان در کارخانه تراکتور استخدام بودند)، افزایش تعداد تمرینات به روزی دو جلسه، اردوهای تدارکاتی پیش از بازی و فراهم کردن شرایط فوتبال حرفه‌ای در تراکتور می‌توان اشاره کرد. هر چند سال ۷۳ روابط وی با واسیلی به شدت سرد شده و برابر هم جبهه گرفتند که در نهایت به جدایی واسیلی گوجا از تراکتور منجر گردید.

موید فر اواخر سال ۶۹ به جای کریم پاداش مدیریت باشگاه تراکتور را برعهده گرفته و تا پایان سال ۷۳ در این سمت بود و بعد از سقوط تراکتور به لیگ دسته ۲ کاظم امانی به جای وی انتخاب گردید.

کسب مقام سومی ایران در دوره مدیریت وی نقطه عطف عملکردش بود.

انتهای پیام/۶۰۰۱۷